W półmroku zaśmieconego zaułka unosiła się gęsta para i odór kanalizacji. Czerwony Kapturek usłyszała cichy szmer za jednym z kontenerów. Przywarła do obwieszonego starymi plakatami muru, gdzieś pomiędzy reklamą cyrku, a promocją nocnego klubu i wstrzymała oddech. Długie sekundy mijały, a dziewczyna słyszała donośne bicie serca.
Wtem zza pustego kartonu wyskoczył kot. Najbrzydsze zwierzę jakie dziewczyna widziała. Brudny, wychudzony kocur bez lewego ucha i z zaropiałym prawym okiem. Rzucił na nią przerażone spojrzenie, po czym zniknął w ciemności. Odetchnęła z ulgą i ruszyła dalej. Zatrzymywanie się na dłuższy czas nie było bezpieczne; matka wyraźnie przestrzegła żeby nie zbaczać z drogi.
Sieć ciągnących się jak labirynt, wąskich ulic miasta nie była miejscem dla młodych dziewczyn. Niestety- urodziła się w najbardziej zapchlonym mieście na Ziemi.
Gdzieś w oddali rozległ się huk wystrzału, znak kolejnego tej nocy porachunku mafii. Dziewczyna sięgnęła za pas upewniając się, że niewielki rewolwer wciąż tkwi na swoim miejscu. Przyspieszyła kroku. Do mieszkania babci zostały jeszcze trzy przecznice…
Nagle zatrzymała się wpół kroku. Coś nie dawało jej spokoju. Było cicho, stanowczo zbyt cicho. Zamknęła oczy, starając się wyłapać najmniejszą oznakę życia. Rewolwer błysnął w świetle migocącej latarni. Pociągnęła za spust, zanim zdążył to zrobić mężczyzna czający się za rogiem. Zanim echo wystrzału umilkło zupełnie, szczury rzuciły się w kierunku leżącego na chodniku ciała.

W półmroku zaśmieconego zaułka unosiła się gęsta para i odór kanalizacji. Czerwony Kapturek usłyszała cichy szmer za jednym z kontenerów. Przywarła do obwieszonego starymi plakatami muru, gdzieś pomiędzy reklamą cyrku, a promocją nocnego klubu i wstrzymała oddech. Długie sekundy mijały, a dziewczyna słyszała donośne bicie serca.
Wtem zza pustego kartonu wyskoczył kot....

Muszę to robić! Kiedyś byłoby to nie do pomyślenia. Ja - uczciwy pracownik, przykładny człowiek, obywatel cieszący się ogólnym poszanowaniem - wynoszący po kryjomu przedmioty z hotelu. Tak, przyznaję się - od jakiegoś czasu przyklejają mi się do rąk różne rzeczy, a to ręcznik (który gdyby nie ja, to wyniósłby ktoś inny), a to żarówkę (jak akurat u mnie w domu się któraś przepali), kosmetyki (goście i tak przyjeżdżają ze swoimi), szampan, którego nie wypili nowobogaccy. Dlaczego to robię? bo chcę żyć na poziomie, a z tych marnych paru groszy, które tu zarabiam jako pomoc sprzątaczki ledwo starcza mi od pierwszego do pierwszego. Przecież nikomu krzywdy nie robię, a zawsze to lżej, gdy czegoś nie trzeba kupować tylko coś się trafi (jak ślepej kurze ziarno). Trzeba sobie jakoś radzić, a ciężką pracę muszę sobie jakoś rekompensować.

Muszę to robić! Kiedyś byłoby to nie do pomyślenia. Ja - uczciwy pracownik, przykładny człowiek, obywatel cieszący się ogólnym poszanowaniem - wynoszący po kryjomu przedmioty z hotelu. Tak, przyznaję się - od jakiegoś czasu przyklejają mi się do rąk różne rzeczy, a to ręcznik (który gdyby nie ja, to wyniósłby ktoś inny), a to żarówkę (jak akurat u mnie w domu się któraś...

Mając 8 lat Mikołaj stwierdził, ze już nigdy nie będzie szczęśliwy, bo jak można być szczęśliwym, skoro już nigdy nie zobaczy sie mamy? Kiedy dowiedział się o jej chorobie staral sie pomagac ze wszystkich sil, zawsze był przykladnym synem, pomocnym, uczynnym, jednak wtedy staral sie za dwoch. Wszystkie swoje oszczednosci zawarte w swince skarbonce postanowil oddac tacie, bo wiedzial, ze ten organizuje zbiorke na leczenie u najlepszych specjalistów, a wieczorami, gdy wszyscy już spali schodził ze swojego łóżeczka i modlił się, co więcej mogło zrobić 8-letnie dziecko?
Jego prośby nie zostały wysluchane, mama odeszła. Mikołaj miał żal do całego świata, do Boga, do lekarzy, ale największy do sobie, miał pretensje, ze to on nie uratował mamy, ze gdyby był grzeczniejszy, gdyby robił więcej rzeczy dla innych, gdyby może był starszy i mądrzejszy mógłby powstrzymać to co się stało. Wtedy właśnie postanowił, ze zostanie lekarzem, najlepszym ze wszystkich, takim, który nie pozwoli aby czyjaś mama umarła.
Tak mijały kolejne lata, ślad po radosnym, zawsze usmiechnietym chlopcu zaginął, w jego miejsce pojawił się zawziety i wytrwały młodzieniec, który za wszelką cenę musiał dostać się do szkoły medycznej i dowiedzieć się jak najwięcej, aby móc uratować innych ludzi.
Sytuacja zmieniła się na pierwszym roku studiów medycznych. Na drodze Mikołaja pojawiła się iskierka nadziei, niespodziewany promyk slonca mający na imię Anna. Chlopak nie spodziewal sie, ze ktoś może aż tak odmienić jego życie, znów zaczął się uśmiechać.
Studia upłynęły szybciej niż można było zauważyć, Mikołaj tak jak zakładał pierwotny plan, okazał się wspaniałym lekarzem, który uratował niejedno istnienie, ożenił się z Anną, ale lawina szczęścia miala dopiero nadejść - Anna byla w ciąży.
Po 9 miesiącach oczekiwania na upragnione dziecko, Mikołaj tulac w ramionach małą Sare stwierdził, ze jest najszczesliwszym człowiekiem na Ziemi - szczerze przyznając się przed samym sobą, ze nigdy nie spodziewal sie, ze będzie mógł to o sobie powiedzieć. Niestety jego nieopisane szczęście trwało tylko przez chwilę. Tydzien po narodzinach z Sara zaczęło dziać się coś niedobrego. Dianoza - choroba dziedziczna. Mikołaj był w szoku, nie mógł pozwolić aby jej najdroższej coreczce coś so stało, poruszył wszystkie swoje znajomości, zwołał najlepszych lekarzy w Europie, jednak stan zdrowia Sary pogarszal się z dnia na dzień. Szybko okazało się ze jedyną nadzieją na ratunek jest operacja w Stanach Zjednoczonych,jednak jej koszty znacznie przekraczaly oszczędności Mikołaja i Anny.
Opcję były trzy - pożyczki (pozyczyli już od wszystkich, którzy mogli im dac cokolwiek - za malo), łapówki (Mikołaj zawsze brzydzil się korupcją, zwłaszcza w zawodzie, który bezpośrednio powinien nieść pomoc, teraz jednak nie zawachal się przed niczym, jednak to metoda długoterminowa, Sara nie mogła czekac), czarny rynek (handel narzadami był tak abstrakcyjny, ze wydawal się aż nierealny, Mikołaj nie wyobrazal sobie jak mozna żerować na czyimś życiu, mordować by zyskać korzyść). Pieniądze na operacje uzbieral w niecaly tydzien, imion swoich "pacjentów" nie zapomniał do końca życia.

Mając 8 lat Mikołaj stwierdził, ze już nigdy nie będzie szczęśliwy, bo jak można być szczęśliwym, skoro już nigdy nie zobaczy sie mamy? Kiedy dowiedział się o jej chorobie staral sie pomagac ze wszystkich sil, zawsze był przykladnym synem, pomocnym, uczynnym, jednak wtedy staral sie za dwoch. Wszystkie swoje oszczednosci zawarte w swince skarbonce postanowil oddac tacie, bo...

Jaś zawsze bardzo dobrze się uczył, osiągając najlepsze oceny w klasie. Rodzice byli z niego dumni, a nauczyciele go uwielbiali – na lekcjach siadał grzecznie w pierwszej ławce i pilnie notował w zeszycie, systematycznie odrabiał prace domowe i zgłaszał się do wszelkich konkursów.
Tego dnia pan Nowak, nauczyciel matematyki, rozdawał kartkówki, jak zwykle na głos komentując uzyskane przez uczniów oceny.
- Małgosia, bardzo ładnie, czwórka! Ale Radek się nie nauczył, dwója!
Wreszcie dotarł na przód klasy, gdzie siedział Jaś. Chłopiec dumnie wyprężył pierś, oczekując zwyczajowej pochwały za zdobycie maksymalnej ilości punktów.
- A Jaś wyjątkowo nie dostał piątki!
Mina Jasia zrzedła.
- W zadaniu numer sześć pomyliłeś się w wyniku. – pan Nowak położył przed chłopcem kartkę i postukał w zakreślone na czerwono liczby. – To miało być trzy, a nie osiem!
Jaś przyjrzał się cyfrom z niedowierzaniem. Wpisał poprawnie osiem, lecz ze względu na szwankujący długopis, który zaczął mu się wypisywać akurat pod koniec lekcji, kształt faktycznie bardziej przypominał trójkę.
Już miał zaprotestować, ale pan Nowak szybko oddalił się za biurko i otworzył dziennik.
- Wpiszę wasze oceny i przejdziemy do następnego tematu!
Zszokowany Jaś poczuł ogarniającą go falę gniewu. Nie namyślając się długo, podwinął rękaw koszuli i podsunął tarczę swego zegarka pod padający na ławkę promień słońca. Skierował światło prosto w oko pana Nowaka.
- O Boże, co to?! – zakrzyknął oślepiony pan Nowak. Klasa wybuchła śmiechem.

Jaś zawsze bardzo dobrze się uczył, osiągając najlepsze oceny w klasie. Rodzice byli z niego dumni, a nauczyciele go uwielbiali – na lekcjach siadał grzecznie w pierwszej ławce i pilnie notował w zeszycie, systematycznie odrabiał prace domowe i zgłaszał się do wszelkich konkursów.
Tego dnia pan Nowak, nauczyciel matematyki, rozdawał kartkówki, jak zwykle na głos komentując...

Radio grało najnowsze przeboje..
Otworzyłam szeroko okno,zawiązałam fartuszek w kwiatki i z ciekawością zajrzałam do piekarnika...Tak...Dzieci niedługo przybiegną ze szkoły, a mój mąż wreszcie wróci z pracy.Obiad gotowy a szarlotka zaczęła się właśnie apetycznie rumienić...
Bycie "kurą domową" miało wiele zalet: więcej czasu dla siebie,spokojne życie i niespieszne wykonywanie codziennych obowiązków, mąż zadowolony a dzieci dopilnowane.
Nagły dzwonek telefonu wyrwał mnie z zadumy. Podniosłam słuchawkę i...kątem oka zobaczyłam nasz samochód parkujący przed bramą.
-Akcja według planu,każdy wie co ma robić - rzuciłam pospiesznie do mojego rozmówcy -hasło "lumbago" odzew "koklusz". Spotykamy się koło szpitala, jubiler jest za rogiem...
-ok.Szefowo - osoba po drugiej stronie już się rozłączyła.
- Kto jest chory na koklusz, kochanie? - Mąż cmoknął mnie w policzek.
- Koleżanka Julki...Wiesz, ta z warkoczykami.Dzwoniła jej matka i prosiła o numer do doktora Kwiatkowskiego.Obiecałam jej pomóc.Wieczorem wybieram się do szpitala.
Małżonek uśmiechnął się.
-Taka żona to prawdziwy skarb...Nie wiedziałam,że mam w domu taki brylant..Ale koklusz? W tych czasach??
Odwróciłam się uśmiechając pod nosem:"a wieczorem brylantów będzie więcej"- pomyślałam. Zawsze byłam wielbicielką Chmielewskiej i hasła przy organizacji "skoków" zapożyczałam z jej książek, a głośno zapytałam:
-Zjesz kawałek szarlotki?Właśnie się upiekła....

Radio grało najnowsze przeboje..
Otworzyłam szeroko okno,zawiązałam fartuszek w kwiatki i z ciekawością zajrzałam do piekarnika...Tak...Dzieci niedługo przybiegną ze szkoły, a mój mąż wreszcie wróci z pracy.Obiad gotowy a szarlotka zaczęła się właśnie apetycznie rumienić...
Bycie "kurą domową" miało wiele zalet: więcej czasu dla siebie,spokojne życie i niespieszne...

Flora jak każdego dnia z uśmiechem na ustach witała klientów swojej kwiaciarni. Od pokoleń pozostawała rodzinnym interesem, a Flora prowadziła ją samotnie od 20 lat, czyli od tragicznej śmierci jej rodziców. Nikt nie podejrzewał, że w kwiaciarni ukrywa śmiercionośną broń. Od lat na zapleczu pielęgnowała trującą roślinę, która miała posłużyć jako narzędzie zbrodni. Kiedy pijany kierowca zabił w wypadku jej rodziców, Flora zaplanowała zemstę, zbrodnię doskonałą, po której nie zostanie nawet najmniejszy ślad. Za tydzień kobieta, która zniszczyła jej życie, miała wziąć ślub, a wianek na jej głowę zamówili u Flory. Nie spodziewali się wieńca śmierci...

Flora jak każdego dnia z uśmiechem na ustach witała klientów swojej kwiaciarni. Od pokoleń pozostawała rodzinnym interesem, a Flora prowadziła ją samotnie od 20 lat, czyli od tragicznej śmierci jej rodziców. Nikt nie podejrzewał, że w kwiaciarni ukrywa śmiercionośną broń. Od lat na zapleczu pielęgnowała trującą roślinę, która miała posłużyć jako narzędzie zbrodni. Kiedy...

Andrzej codziennie po pracy w korporacji gdzie zajmuje się ochroną stron internetowych spędza czas w schronisku bawiąc się ze zwierzętami, sprzątając im kojce i wyprowadzając je na spacery. Pewnego dnia nie zjawił się w schronisku.Wszyscy myśleli,że coś musiało mu się stać,ponieważ od pięciu lat przychodził codziennie. Koleżanka ze schroniska zaczęła do niego wydzwaniać,natomiast telefon był wyłączony. Po trzech dniach została poinformowana policja.Funkcjonariusze udali się do mieszkania poszukiwanego,lecz wszystko wskazywało, że nie było go w domu. Już mieli odchodzić,gdy usłyszeli za drzwiami zgrzyt panel.Zaczęli wykrzykiwać "Policja.Proszę otworzyć".W końcu policjanci wyważyli drzwi i to co tam zastali przerosło ich najśmielsze oczekiwania.W pokoju znajdowała się 25 tablic korkowych na każdej z nich było przywieszone zdjęcie skatowanego psa,a na drugiej części tablicy wszystkie dane dotyczące właściciela i jego zdjęcie.Andrzej się znalazł natomiast,gdy jeden z policjantów podszedł do tablicy poczuł pod nogami jakby panele się wygięły.Popatrzył w dół i zobaczył,że jest to schowek.Otworzył go i zobaczył zwłoki skatowanego człowieka,którego wszystkie dane znajdowały się na tablicy nad schowkiem.W ustach miał schowaną kartkę i napisane na niej "KARMA".W pokoju znajdowało się 25 zwłok.Informatyk,wolontariusz i morderca.

Andrzej codziennie po pracy w korporacji gdzie zajmuje się ochroną stron internetowych spędza czas w schronisku bawiąc się ze zwierzętami, sprzątając im kojce i wyprowadzając je na spacery. Pewnego dnia nie zjawił się w schronisku.Wszyscy myśleli,że coś musiało mu się stać,ponieważ od pięciu lat przychodził codziennie. Koleżanka ze schroniska zaczęła do niego...

Siedział na dachu patrząc w przestrzeń. Próbował dostrzec horyzont i to co się za nim skrywa. Tylko tu czuł się wolny i niewidzialny. W melancholijnym nastroju wspominał minione lata. „Taki mądry” – mówili, „tyle osiągnie” – mówili. Jako młody chłopak był złotym dzieckiem. Przypominał sobie wszystkie zachwycone i dumne spojrzenia rodziców, jak i zazdrosne oczy ich znajomych, których dzieci sprawiały kłopoty. „Wasz Jaś jest taki zdolny! Pewnie zostanie lekarzem albo prawnikiem”. Zastanawiali się i układali mi życie. Nauczyciele pokładali we mnie ogromne nadzieje, a rodzice wróżyli niemal prezydencką posadę. A teraz…? Kiedy nastąpiła ta przemiana? Czym była spowodowana? Może czułem zbyt dużą presję? Nie wytrzymałem. Miałem dosyć bycia tym najlepszym. Nie mogłem sobie pozwolić na żadną pomyłkę. Coś we mnie pękło. Zostałem zbrodniarzem. Teraz piszą o mnie w mediach. Ciemna strona pochłonęła w całości. Dobry chłopak zniknął na zawsze.
Jan w zamyśleniu zeskoczył z kurnika zostawiając na dachu gazetę. Na niej widniał tytuł: „Złodziej bielizny znowu atakuje. W nocy po raz kolejny skradziono pranie okolicznych mieszkańców”!

Siedział na dachu patrząc w przestrzeń. Próbował dostrzec horyzont i to co się za nim skrywa. Tylko tu czuł się wolny i niewidzialny. W melancholijnym nastroju wspominał minione lata. „Taki mądry” – mówili, „tyle osiągnie” – mówili. Jako młody chłopak był złotym dzieckiem. Przypominał sobie wszystkie zachwycone i dumne spojrzenia rodziców, jak i zazdrosne oczy ich...

Była najsłodszą istotą na świecie. Miód na serce i lukier na oczy. Jej dobroć, ciepło i serdeczność zwalała go z nóg. Nie widział poza nią świata i zrobiłby dla niej wszystko. Nie wiedział jeszcze jakie niebezpieczeństwo czyha na niego w oddali. Na razie ciszył się szczęściem i nie wyobrażał sobie, że coś mogłoby się w jego życiu zmienić. Nie wierzył wręcz w swoje szczęście, że znalazł tak wspaniałą kobietę. Śmiał się z kolegów w duchu, gdy skarżyli się na swoje męki ze "starą". Dumny z siebie nazywał ich nawet nieudacznikami bo nie potrafili znaleźć sobie takiego ideału. Wtedy pojawił się On. Dziś nasz bohater siedzi na łóżku, twarz ukrył w dłoniach i szlocha cichutko, żeby go nie usłyszała. On zmienił wszystko. Jej prawdziwa twarz była przerażająca. On sprawił, że ją pokazała. To był dla niego szok, ale koledzy mówili, że On tak działa. Wydobywa najgorsze cechy naszych ideałów, tłumaczyli. Teraz wiedział, że to był błąd. Sam ją doprowadził ją do Niego, a teraz przyszło mu za to zapłacić. Wspominał ten dzień, najgorszy w życiu. Ślub... O.o

Była najsłodszą istotą na świecie. Miód na serce i lukier na oczy. Jej dobroć, ciepło i serdeczność zwalała go z nóg. Nie widział poza nią świata i zrobiłby dla niej wszystko. Nie wiedział jeszcze jakie niebezpieczeństwo czyha na niego w oddali. Na razie ciszył się szczęściem i nie wyobrażał sobie, że coś mogłoby się w jego życiu zmienić. Nie wierzył wręcz w swoje...

Znałem kobietę. Wiecie, zwykła kosmetyczka, w jednej ręce pilnik w drugiej lakier. Pracowała całymi dniami, przyjmując przy tym wiele zleceń od pięknych i pachnących pań… Pewnego dnia niektóre panie zaczęły znikać. Zawsze uśmiechnięta kosmetyczka z każdym następnym porankiem pochmurniała, jej oczy zaczęły przypominać dwa wielkie wory ziemniaków. Każdy okoliczny sąsiad podejrzewał, że musi być jej nie zwykle smutno, gdy jej odwieczne klientki nagle znikały.
Mijały lata, zapach sztucznych lakierów coraz bardziej denerwował kosmetyczkę. Mimo sposobu, wiedziała że nie jest to, to czego oczekuję. Z każdą chwilą spędzoną przed sztucznymi barwnikami stawała się odleglejszą wersją siebie. Nadszedł moment, gdy pękła. Otworzyła swoją lodówkę w której znajdowały się litrowe fiolki z czerwoną cieczą. Rozrabiając je i przelewając do pomniejszych buteleczek, które służyć miały do zbiorniczków nowych lakierów, myślała o tym co spotkało dawno zapomniane klientki. Pierwszą dźgnęła szklanym pilnikiem w tętnicę szyjną, wcześniej przygotowane wiadro, pozwoliło jej wyłapać jak najwięcej pięknej, karmazynowej cieczy. Z resztą kobiet jakoś to poszło. Nie jest to pewne moje dzieci, ale prawdopodobnie żadna z dzisiejszych klientek nie narzeka już na jakość czerwonego lakieru do paznokci.

Znałem kobietę. Wiecie, zwykła kosmetyczka, w jednej ręce pilnik w drugiej lakier. Pracowała całymi dniami, przyjmując przy tym wiele zleceń od pięknych i pachnących pań… Pewnego dnia niektóre panie zaczęły znikać. Zawsze uśmiechnięta kosmetyczka z każdym następnym porankiem pochmurniała, jej oczy zaczęły przypominać dwa wielkie wory ziemniaków. Każdy okoliczny sąsiad...